Դաշնակների բերած կադրերը հավակնում են ստվերելու Շմայսին ու Թոխմախի Մհերին

Դեռ չէինք հասցրել մարսել պատանեկության տարիների ռոմանտիզմի զոհ Լիդեր Հովոյի արկածներն ու աշխարհընկալման առանձնահատկությունները, իսկ նորաթուխ դաշնակցական մարզպետ Հովսեփ Սիմոնյանը կարծես թե լուրջ հավակնություններ ունի ստվերելու կարկառուն հանրապետականներին՝ փողոցային բառապաշարի ու վարքուբարքի դրսևորումներով։

Հլա Շմայսն ու Թոխմախի Մհերը գոնե մի քիչ թրծվեցին այս ընթացքում ու երբ իրենց ինչ որ հարց են տալիս, զսպվածության նախանշաններ են ցուցաբերում, կամ էլ գոնե փորձում են հնարավորինս կուլտուրական պատասխանել՝ իրենց ոչ կուլտուրական բառապաշարի սահմաններում, ապա դաշնակ մարզպետը բանվ չի կաշկանդվում։ Հարգելի պարոնը, պատասխանելով աշխատանքից ազատված նախկին մարզպետի օգնականների պաշտոնանկության մասին հարցին, հայտարարել է, որ ինքը դեռ մի բան էլ լավություն է արել ու նրանք հեռացել են իրենց դիմումների համաձայն, թեև կարող էր հեռացնել նրանց աշխատանքից, իսկ որ ամենաակնառու տարրն է Սիմոնյանի պատասխանում, հհայտարարել է, որ ինքը ոչ մեկի առաջ «աչյոտ տալու չունի» ու կրկնում է նույն միտքը։

Պարոն դաշնակ աչյոտատուին պետք է հիշեցնել, որ ինքը գուցե ապրում է «աչյոտ» տալ-չտալու կատեգորիաներով հագեցած աշխարհընկալումով, բայց իրենից ոչ ոք աչյոտ չի ուզում։ Փոխարենը, նա հաշվետու է ու  հաշվետու է ինչպես իր վերադասների՝ տարածքային կառավարման նախարարի, վարչապետի ու նախագահի, այնպես էլ ղեկավարած համայնքի ու առհասարակ՝ հանրության առջև։ Այնպես որ, էդ կիսագողական վարքագիծը լավ կանի վերանայի, որովհետև մեզ միայն լիսկայակերպ մեկն էր պակասում Շիրակում։ Զուսպ եղեք մի քիչ, պարոնա՛յք։ Ոչ 90-կաններն են, ո՛չ էլ անգամ 2000-ականները, որ ամեն մի մարզպետ իրեն օրենքից ու էթիկետի նորմերից դուրս երևակայի։

Մի քանի հարց Զարուհի Փոստանջյանին ու այլ կեղծ իրավապաշտպաններին

Մեծ հետաքրքրությամբ դիտեցի Գագիկ Ջհանգիրյանի հարցազրույցը Սաթիկ Սեյրանյանին ու անկախ իմ վերաբերմունքից Ջհանգիրյանին ու ՀԱԿ-ին, պետք է խոստովանեմ, որ հատյապես Մատաղիսի գործով նրա արած մի քանի հարցադրումներ իրոք պատասխաններ են պահանջում։ Ուստի, ուզում եմ առանձնացնել դրանցից առանցքայինները․

1․ Ենթադրենք, ճիշտ են Փոստանջյանն ու արդեն արդարացվածները և նրանց անմեղ-անմեղ դատել էին, իսկ Փոստանջյանն ու տարատեսակ իրավապաշտպանները, ովքեր միացան նրանց պաշտպանությանը, իրոք անմեղներին փրկեցին ռեպրեսիվ համակարգից։ Օքեյ, եենթադրենք այդպես է։ Սակայն հարց․ ինչո՞ւ Փոստանջյանին ու մնացածին այլևս չի հետաքրքրում ուրիշ բան։ Իմ հասականալով, էս գործով ամենաշատը տուժածները այդ սպանված երկու տղաներն են, ում կորուստի հետ նույնիսկ նրանց սպանության մեջ մեղադրվածների զրկանքներն են չնչին։ Մինչդեռ, սպանվածների ու նրանց հարազատների իրավունքները կարծես թե հետաքրքիր չեն ո՛չ Փոսանջյանին, ո՛չ իրավապաշտպաններին, ո՛չ էլ արդարացվողներին։

2․ Ջհանգիրյանը նշում է, որ դատավճռի կայացման ժամանակ, այդ 3 արդարացվածները հարձակվել են ծնողների վրա ու բղավել, որ լավ են արել, որ սպանել են նրանց զավակներին։ Ինչո՞ւ ոչ ոք չի ուզում պարզի նման տեղեկատվության իսկությունը։ Սա արդեն ոչ միայն իրավապաշտպաններին չէ ուղղված, այլև մեդիա ռեսուրսներին, ովքեր պատրաստ են ամեն դեղին բամբասանքի հարթակ տալ, իսկ իրոք կարևոր տեղեկությունների վրա աչք փակել։

3․ Տիկին Փոստանջյանը կարծես թե հպարտանում է այս գործում ունեցած իր դերակատարությամբ, բայց գնալով ավելի ու ավելի նոր մանրամասներ են ի հայտ գալիս, որոնք թույլ են տալիս առնվազն ենթադրել, որ իր՝ Փոստանջյանի գործուն ու անմիջական ներգործության արդյունքում, ազատության մեջ են հայտնվել դաժան մարդասպաններ, իսկ սպանվածների համար ոչ ոք պատասխանատվություն չի կրելու։ Մի՞թե Փոստանջյանը ասելիք չունի այս առնչությամբ ու կետ առ կետ չի ջախջախի այս քննդատական կետերը։ Ինչո՞ւ։ Գուցե նա գիտակցե՞լ է իր մեղավորությունը և աստիճանաբար ցանկանում է մաքրվել այս պատմությունից։ Ամեն դեպքում, հետաքրքիր կլիներ լսելու նաև նրա վարկածը։

«Նոր Հայաստանը» սկսել է փողոցային կլոունադայի նոր եթերաշրջանը

Լինում են չէ՞ լրբոտ կանայք, ովքեր բոլորին բշտում-բշտում են ու եթե Աստված չանի, մի հատ չնչին հակազդեցություն ես ցուցաբերում, էլ չխոսեմ այն մասին, որ թեկուզ անզգուշորեն կպչում ես նմանին, մի խայտառակ աղմուկ-աղաղակ են բարձրացնում ողջ բակով մեկ․ «Հասե՜ք․․․ սպանում ե՜ն․․․ բռնաբարում ե՜ն․․․»։ Այ մեր քաղաքական-հասարակական դաշտի նման լրբոտ կնոջ գործառույթը ստանձնել են սեֆիլյանականները։

Հիմա էլ մի ահասարսուռ ու թրիլլեր ֆիլմերին հարիր նոր դրամատիկ պատմություն են շրջանառության մեջ դրել, իբր ոստիկանները տապալել են ակտիվիստ Ռուզաննա Եղնուկյանին ու քացոով այնպես են հարվածել նրա գլխին որ, գլխի շրջանում վերք է գոյացել։ Հիմա ողջ ֆեյսբուքը հեղեղված է նրա արնաշաղախ նկարներով ու միակողմանի մեկնաբանություններով։

Իհարկե, միամիտ մարդը կարող էր հավատալ այս զարհուրելի պատմությանը, իսկ ավելի թրծվածները ու սեֆիլյանական մուտիլովկեքին քաջատեղյակները միանգամից թերահավատ քմծիծաղ են տալիս։ Ինչո՞ւ․․․ թեկուզ նմանօրինակ մի քանի այլ միջադեպերի փորձն ունենալով։

Ընդհանրապես, «Նոր Հայաստանը» նման խասյաթ ունի․ ինչ որ մի բախում հրահրել, հետո համաֆեյսբուքյան հիսթերիա բարձրացնել, գոռալ «Հասե՜ք․․․ սպանում ե՜ն․․․ բռնաբարում ե՜ն․․․», իսկ երբ անհերքելի փաստեր բերվեն, որ նրանք մեղ ասած ուռճացնում են կատարվածը, լուռ անցնել առաջ, ասես ոչինչ չի էլ եղել։

Հիշենք մի քանի այդպիսի միջադեպ․ 2012 թվականին Վարուժան Ավետիսյանը հայտարարում է, որ իրեն խմբակային ծեծի են ենթարկել Հայազնի ներկայացուցիչները, իսկ հետո պարզվում է, որ եթե ծեծ եզրույթը կիրառելի է, ապա այսուհետ մի հատ չափալախը համարվում է ծեծ։ Բոլորս հիշում ենք բերձորի բախումը, երբ նույն Վարուժանը հայտարարեց, որ կրակոցներ են եղել, իսկ կանանց ու երեխաներին քացու տակ են տվել, սակայն բոլոր հրապարակված տեսանյութերում ոչ մի նման բան չկար։ Հետո եղավ դրանց այն գանգրահեր ակծիվիստուհու դաժան ծեծը՝ երևակայական երկու ամրակազմ տղամարդկանց կողմից ու այդ քան ծղրված տեսանյութը, որտեղ այդ աղջիկը խոսում էր միայն երբ կադրի մյուս կողմից իրեն հուշում էին, թե ինչ ասել։

Մի խոսքով, առավել քան վստահ եմ, որ հերթական մուտիլովկան է սեֆիլանականների կողմից, որի միակ նպատակը անիմաստ աժիոտաժ ստեղծելն է։

Բրյուսելի ահաբեկչությունները ցույց տվեցին, թե ինչ խայտառակ թույլ են եվրոպական հատուկ ծառայությունները

Բրյուսելյան ահաբեկչություններից մեկ օր անց օրակարգային է դարձել այն հարցը, թե ինչպե՞ս կարող էր նման բան լինել Եվրոպայի սրտում և ինչու նման վայրագությունը չկանխվեց։ Ու այս հարցի անգամ հպանցիկ ուսումնասիրությունից պարզ է դառնում, որ հիմնական պատճառներից մեկը եվրոպական հատուկ ծառայությունների խայտառակ ձախողումներն ու ոչ կոմպետենտությունն է։

Հիշենք դեպքերի քրոնոլոգիան․

- 3 օր առաջ Բրյուսելի Մոլենբեկ համայնքում ձերբակալվում է Փարիզյան ահաբեկչությունների հիմնական կազմակերպիչ լինելու մեծ կասկածվող Սալահ Աբդեսլամին և նրա հետ՝ ևս 4 հոգու։

- Մարտի 21-ին Բելգիայի ներքին գործերի նախարարը հանդես է գալիս հայտարարությամբ, որ ահաբեկչական այս օղակի վնասազերծումը կարող է ակտիվացնել մյուս օղակները, բայց իրենք պատրաստ են դրան։

- Արդեն մարտի 21-ին հատուկ ծառայությունները տեղեկություն են ունենում, որ ահաբեկչություններ են նախապատրաստվում, բայց քանի որր կոնկրետ տեղ ու վայր հայտնի չէր, հստակ ու համապարրփակ գործողություններ չէին ձեռնարկվել։

- Հայտնի է նաև, որ բելգիական հատուկ ծառայություններին իրենց ռուս կոլլեգաներն են զգուշացրել են նախապատրաստվող ահաբեկչությունների մասին։

- Մարտի 22-ին Բրյուսելի օդանավականում, ինչպես նաև մետրոյի երկու կայարաններում որոտացին պայթյուններ ու զոհվեցին շուրջ երեք տասնյակ մարդ, իսկ այսօր արդեն պարզվում է, որ օդանավակայանի ահաբեկիչներից մեկը հանդիսացել է նաև Փարիզյան ահաբեկչության մասնակից։

Այս ամենը թույլ է տալիս խոսալ ոչ միայն Բելգիայի, այլև ողջ եվրոպական հատուկ ծառայությունների խայառակ ձախողումների մասին, որոնց հավատալն անգամ դժվար է, բայց ցավալի իրականություն է փաստորեն։

Ընդհանրապես, տպավորություն է, որ Եվրոպաան ընդհանրապես հարմարեցված չէ իրական աշխարհի պայմաններին ու լրիվ անպաշտպան է։ Ցնցող լուր էր այն, որ օդանավակայանում մետաղադետեկտորները ոչ թե մուտքի մոտ են, այլ արդեն տրանզիտային գոտում։ Ապշեցուցիչ է այն, որ մի քանի աղբյուրենրով հաղորդագրություն ստանալուց հետո, նման կարևորագույն տրանսպորտային հանգույցներում պատշաճ հսկողություն չի սահմանվում։ Ապշելու բան է այն, որ Փարիզի ահաբեկչությունից ամիսներ անց, դրա կազմակերպիչներից ու իրականացնողներից շատերը ոչ միայն չեն հայտնաբերվում, այլև կարողանում են ժամանակ ու միջոցներ գտնել՝ նոր մասշտաբային ահաբեկչություն կազմակերպելու համար։

Այս ամենն արդեն հիմք է, որ մի շարք ԵՎրոպական երկրներում հատուկ ծատռայությունների ղեկավարներին վռնդեն իրենց զբաղեցրած պաշտոններից։ Չնայած, նման անարդյունավետության պարագայում, դրանք փակելն էլ քիչ կլինի։ Ամեն դեպքում, եվրոպացիները մտահոգվելու շատ լուրջ պատճառներ ունեն, որովհետև կա մեծ հավանականություն, որ միայն Բելգիայի ու Ֆրանսիայի հատուկ ծառայությունները չեն այսպիսի անմխիթար վիճակում։

Արցախյան քարոզչության «սենորհասրաթյանական» գործելաոճը գնալով ավելի վտանգավոր է դառնում

Երկար տարիներ Արցախում ռազմաքաղաքական քարոզչության հիմնական պատասխանատուն Սենոր Հասրաթյանն է, ով նաև ՊԲ մամուլի քարտուղարն է։ Նա երկար տարիներ գրքեր, հոդվածներ ու հաղորդաշարերի սցենարներ է հեղինակում և թվում է թե ինչ է եղել որ, թող հեղինակի, սակայն մի շարք նյուանսներ կան «սենորհասրաթյանականության» մեջ, որոնք գնալով ավելի վտանգավոր են դառնում և այն, ինչ կոչված է ամրացնելու մեր հասարակության բարոյահոգեբանական տրամադրվածությունը, կարող է ճիշտ հակառակ արդյունք տալ։

Բանն այն է, որ Սենոր Հասրաթյանն ու նրա «աշակերտները» անհեթեթության աստիճան պաթոս են կիրառում։ Նույնիսկ սովորական շարային վարժանքը նրանք այնպիսի պաթետիկ տոնայնությամբ ու բառապաշարով են ներկայացնում, որ 60-ականների խորհրդային զամպոլիտների բերանները բաց կմնար։ Նայեք «Գոյամարտ» վավերագրական շարքը, դիտեք ՊԲ առաջնագծից արցախյան ցանկացած ռեպորտաժ, կարդացեք «Հայ զինվոր» ու կհասկանաք, որ այս քարոզչական ոճը ժամանակից մի 50 տարի հետ է մնացել։

Մյուս խնդիրը կայանում է, որ Հասրաթյանը նախ սիրում է բստրել ու ուռճացնել, ինչը գուցե նորմալ է քարոզչությունում, պայմանով, եթե այդ անճշտությունները հերքելը դժվար չէ, բայց խնդիրը հենց նրանում է, որ հասրաթյանիզմը ոչ միայն կարող է երբեմն մրցակցել ադրբեջանական քարոզչամեքենայի անհեթեթ ստերի ու երևակայության գոհարների հետ, այլև հաճախ հենց իրենք էլ կարող են հերքել ավելի վաղ իրենց բստրածը, կամ ճիշտ ասածը։

Այդպիսի մի օրինակ էր օրերս Մովսես Հակոբյանի մասնակցությամբ սկանդալային դեպքը, երբ նա իսկական սենորհասրաթյանական ոգով տոգորված պատմում է Եղինիկների հայտնի դիվերսիայի մասին, երբ մեր տղաներից 5-ը զոհվեցին ու սկզբում նա հայտարարում է, որ նրանցից 4-ը զոհվել էին միանգամից, իսկ մնացածը մարտն ընդունելով հետ էին շպրտեկ հատուկ նշանակայիններին, իսկ նրա ելույթից անմիջապես հետո ցուցադրված տեսաֆիլմում լրիվ այլ բան է պատմվում, համաձայն որի, տղաներից միայն 1-ն է տեղում զոհվել, իսկ մնացածը շարունակել են մարտը մինչև գիտակցությունը կորցնելը։

Նույնն էլ Նորայր Քամալյանի պատմության հետ եղավ, երբ ԼՂՀ հեռուստատեսության պատրաստած ռեպորտաժը կարող էր հավակնել պոետիկ մրցույթի՝ բառապաշարի իմաստով, իսկ արժանահավատության ու փաստերի աղավաղման իմաստով՝ պետք է պատճառ հանդիսանար պաշտոնանկությունների համար։

Ու եթե ոտքի վրա են այսպսի անճշտություններ անում, բա որ կռիվը սկսի սրանք ի՞նչ են անելու։ Ախր պետք է կադրերի փոփոխություն անել, առավել ևս, որ ակնհայտ է, որ արցախյան քարոզչական համակարգում կարծես թե մոռացել են, որ պատերազմի դադարից 22 տարի անց տեխնոլոգիաներն ու այդ տեխնոլոգիաների տիրապետումը այնքան է առաջ գնացել, որ ամեն նման հիմար սայթաքում կարող է կայծակնային արագությամբ տարածվել, ինչը մեր դեմ կկիրառվի ու այդ ժամանակ չեն փրկի ոչ պաթոսային ու պոետիկ լեզուն, ոչ էլ նոր անճշտությունները։

Ամենամեծ վտանգը, որը պարունակում է սենորհասրաթյանությունը, դա այն վստահության կորուստն է առ մեր բանակ ու մեր պաշտոնական լրատվություն՝ բանակի վերաբերյալ, որը ստեղծվել է այդքան մեծ ջանքերով։

Հ․Գ․ Սենոր Հասրաթյանն այս հոդվածում զուտ հավաքական կերպար է, որը հայտնի չէ, թե որքան դերակատարություն ունի նկարագրածս երևույթում, բայց եթե նրա դերակատարությունը հարաբերական է, ապա երևույթի վնասակարությունն ակնհայտ է ու տագնապային։

Մեր ընդդիմությունը մինչև հիմա չի հասկանում, որ «ամեն ինչ, կամ ոչինչ» հայեցակարգով չեն կարող որևէ բանի հասնել

Հայաստանյան ընդդիմության երկարամյա թերություններից մեկը նրանց ամբիցիոզության ծայրահեղականությունն ու ճկունության ի սպառ բացակայությունն է։ Բոլոր քաղաքական միավորները, որոնք երբևէ հավակնել են իշխանափոխության, առաջնորդվել են «ամեն ինչ, կամ ոչինչ» հայեցակարգով, որը ենթադրում է, որ իրենք ուշադրություն չեն դարձնում «մանր-մունր» ընտրություններին ու ողջ շեշտը դնում են Նախագահական ու Խորհրդարանական ընտրությունների վրա։ Իբր, դրանցում հաղթելուց հետո, արդեն մնացածն էլ իրենցով կանեն։

Դրա համար էլ միակ բանը, որ հաստատուն է եղել Հայաստանի նորագույն պատմության մեջ՝ դա ընդդիմադիր ուժերի անխուսափելի թուլացումն ու կազմալուծումն է։ Վաղուց արդեն անցել են այն ժամանակները, երբ կարելի է անսպասելի ու սպոնտան իշխանափոխություն անել։ Դա չեն կարող անել ոչ լեգիտիմ, ոչ էլ փողոցային տարբերակով, որովհետև նախ քաղաքական համակարգն է վերջնականապես ձևավորվել, երկրորդն էլ՝ դրսից պարզապես թույլ չեն տա նման սցենար։

Մյուս կողմից, հասկանալի է, որ գործող համակարգում իշխանությունը երբեք ու ոչ մի պարագայում թույլ չի տա իշխանափոխություն, այն էլ սպոնտան ու ընտրությունների միջոցով։ Սա բերում է նրան, որ ընդդիմադիրները ժողովրդին տարիներ շարունակ խոստանում են, որ հեսա կտապալեն ռեժիմը, կհաղթեն, իշխանության կգան, իսկ գործնականում աստիճանաբար թուլանում ու կորցնում են էլեկտորատի վստահությունը։

Ներկայումս, ընդդիմադիր դաշտի միայն մի քանի կուսակցություն է քիչ թե շատ ակտիվ մասնակցություն ցուցաբերում ՏԻՄ ընտրություններին։ Մնացածն էլ կամ հավես չունեն, կամ էլ համարում են, որ այդպիսի «մանր» ընտրական իրադարձությունն արժանի չէ իրենց մեսսիական ուշադրությանը։ Արդյունքում՝ ավելի են թուլանում, որովհետև իշխանությունները կարողանում են վերահսկել հանրապետության ամբողջ տարածքը, իսկ իրենք միայն Երևանի կենտրոնական փողոցներով են բավարարվում։

Իշխանափոխություն ասվածը շատ ծայրահեղացվեց այս տարիների ընթացքում։ Այն կարելի է փոխել, անհնարին բան չկա։ Պարզապես Հայաստանում ավելի իրատեսական է էվոլյուցիոն տարբերակը, ոչ թե ռեվոլյուցիոնը, իսկ դրա համար պետք է ներքևից ինտեգրվել պետական համակարգին ու փորձել առողջացնել այն, իսկ այդ ինտեգրման համար առնվազն պետք է մասնակցել ՏԻՄ ընտրություններին ու պայքարել ամեն սանտիմետրի համար։

Ինքներս մեզ ստիպեցինք հավատալ, որ Պուտինը Մասիսը մեզ է նվիրելու, իսկ հիմա հիասթափվում ենք

Հայերս երբեմն այնքան մանկամիտ ենք կարողանում լինել։ Հատկապես, երբ բանը հասնում է պատմական ու աշխարհաքաղաքական հարցերի ընկալմանը։ Ու դա դարձել է մեր ազգային բնակգծերից մեկը։ Օրինակ՝ ինչպե՞ս կարելի էր այդքան հեշտությամբ հավատալ, որ ռուսները հեսա թուրքերի հետ պատերազմի մեջ կմտնեն, կջարդեն-կփշրեն, հետո էլ վերջում Մասիս հայերին կտա․․․

Ու մարդիկ լրջով տրամադրվում էին դերան, համենայն դեպս, այդ ոգևորվածության ալիքը տեսանելի էր սոցցանցերում։ Մեկ էլ Պուտինը «ալե՜-հոպ» արեց ու հերիք ի թուրքերի հետ պատերազմ չսկսեց, մի բան էլ Սիրիայից դուրս է բերում զորքերը՝ անհասկանալի ժամկետով հետաձգելով Ծովից-ծով Հայաստանի վերածնունդը։ Ու մարդիկ հիմա նեղվե՜լ են, ընկճվե՜լ են․․․ թե բա ստոր ռուսները մեզ նորից խաբեցին ու ընդհաննրապես, իրանք փիսն են, համ էլ Մոսկվայի պայմանագիր են ստորագրել։ Հետո մի հհատ էլ հիշում են, որ երկու ռուս պատգամավորր էլ խոստացել էին, որ պայմանագիրը չեղարկելու օրինագիծ կմտցնեն խորհրդարան, բայց դրանից հետո հանդես էր եկել ՌԴ ԱԳՆ-ը ու սրիկայաբար հայտարարել էր, որ երկրների սահմանները վերանայման ենթակա չեն, պայմանագիրն էլ ոչ ոք չի չէղարկելու։ Ու էլի դառը ողբ ու հիասթափություն։

Էհ բա ինչքա՞ն կարելի է այսպես։ Չէ, ռուսների ստորությունների ու/կամ օրհնությունների մասին չի խոսքը։ Ինչքա՞ն դեռ պետք է մեր հասարակությունում սրբորեն հավատան, որ այս մոլորակի վրա, ինչ որ մի երկիր, ինչ որ մեկ այլ երկրի համար հողեր կնվաճի, դրանց համար արյուն կթափի ու վերջում էլ հենց նենց, կվերադարձնի նրանք այդ մյուս երկրին, ով այդ ողջ ընթացքում ինքը ոչինչ չի արել այդ հողերը վերադարձնելու համար, ոչ էլ մեծ հաշվով մտածել է այդ ուղղությամբ։

Մարդիկ ջան, քաղաքականությունը, առավել ևս ռեալ քաղաքականությունը, միայն երկու կատեգորիաներ է ճանաչում՝ շահեր ու հնարավորություններ։ Այնտեղ բարեգործություն, նվիրատվություն, բարոյականություն, պատմական ու առհասարակ՝ արդարություն տերմինները զուտ դատարկ խոսքեր են։ Ուզո՞ւմ ենք Մասիս, ուրեմն եկեք հասկանանք թե ինչ շահեր ունենք դրանից ու ինչ հնարավորություններ՝ այն վերադարձնելու։ Թե չէ դնել ու ազգովի ինքնաներշնչվել, որ ռուսը հեսա սաղ մեր տեղը կանի՝ մսուր-մանկապարտեզի սանին հարիր բան է։

Շմայսի պահվածքը հասկացանք, բա Նիկոլին ինչպե՞ս հասկանանք

Հերթական անգամ ԱԺ-ն վեր էր ածվել ցածրակարգ կրկեսի․ էլի Շմայսը իր հայհոյախառը բերանն էր բացել հենց նիստերի դահլիճում ու էլի Նիկոլն էր թիրախում։ Սակայն խնդիրը նրանում է, որ Նիկոլն էր պատասխանում էր նրան նույն տոնայնությամբ ու նույն էսթետիկայով և ոմանց դա հիացնում է։

Հարգելի քաղաքացիներ, անկախ ամեն ինչից, ԱԺ-ն և ընդհանրապես պառլամենտարիզմը, դա քաղաքական մշակույթ է, արժեհամակարգ ու ավանդույթներ ունեցող ինստիտոււտ և եթե մենք երբևիցե ուզում ենք նորմալ երկրում ապրել, ապա նախ պետք է մեր մեջ սերմանենք այդ մշակույթն ու հարգանքն առ այդ իսնտիտուտ և ինստիտուցիոնալ մշակույթ։ 

Ճիշտ է, Նիկոլը հասցրել է ներողություն խնդրել ոչ խորհրդարանական բառապպաշար օգտագործելու համար, բայց արդեն հաջորդ իսկ տողերում տեսնում ենք, որ Նիկոլն ամենևին չի զղջում, այլ ֆորմալիզմը պահպանելով, ուղղակի ուզում է, որպեսզ հարմար պատրվակով տարածի այդ տեսանյութը և հավելյալ դիվիդենտներ հավաքի ընտրազանգվածի մոտ։

Կարելի՞ է դատապարտել Նիկոլին այս խորամանկության համար։ Յուրաքանչյուրի որոշելիքն է երևի, բայց ամեն դեպքում, եթե հենվում ենք այն բանի վրա, որ նման բառապաշար օգտագործել առհասարակ չի կարելի, իսկ ԱԺ-ում առավել ևս՝ երևի կարելի է։ Սակայն եթե ես ճիշտ եմ ու Նիկոլ Փաշինյանը պարզապես խորամանկություն է անում ու մի կրակոցով երկու նապատաստակ է ուզում խփել՝ հագուրդ տալով երբ քաղաքակիրթ լսարանի պահանջարկներին և այն լսարանի, որտեղ ողջունելի է ցանկացած ՀՀԿ-ականին համարժեք պատասխան տալը՝ անկախ դրա բովանդակության էսթետիզմից, ապա երևի թե ոչ։

Խնդիրը սակայն ոչ այնքան Նիկոլն է, ոչ էլ առավել ևս Շմայսը, ում միակ ֆունկցիոնալ ակտիվությունը կոճակը սեղմելն ու նման վուլգարություններ անելն է։ Խնդիրն այն է, որ մեր հասարակության գերակշիռ մասին սա այսպես թե այնպես դուր է գալիս ու հենց այսպիսի բաներ էլ ակնկալում են Շմայսից ու Նիկոլից։ Սա արդեն մտահոգիչ է։

Մայդանի հայաստանյան երկրպագուների նոր արկածները․ հիմա էլ ուկրաինուհի մարդասպանին են սրբացնում

Ուկրաինայում հեղաշրջումից ու քաղաքացիական պատերազմի սկզբից արդեն երկու տարի է անցել։ Այս ընթացքում, հակամարտող կողմերը արյան գետեր են թափել, տեղ են գտել զարհոււրելի զինվորական ու քաղաքական հանցագործությունները, միևնույն ժամանակ, այդպես էլ հստակ պատասխաններ չհնչեցին Մայդանի վերջին օրվա զանգվածային սպանդի մեղավորների անունները, երբ մեկ օրում շուրջ 100 մարդ սպանվեց անհայտ դիպուկահարներների կողմից։

Այս ընթացքում շատ արյուն հոսեց․ Օդեսսայում ողջ-ողջ այրեցին ու սպանեցին տասնյակ մարդկան, Դոնբասսում կառավարական ուժերի հրետակոծությունների ու ռմբակոծությունների արդյունքում զոհվեցին հարյուրավոր ու հարյուրավոր քաղաքացիներ, մալազիական օդանավի կործանման արդյունքում զոհվեց շուրջ 150 մարդ, քաղաքական սպանությունների ալիք եղավ, էլ չխոսեմ հենց առաջնագծում ծավալվող դժողքի ու գերիների սպանությունների ու կտտանքների անթիվ անհամար դեպքերի մասին․․․

Ու այս ամենից հետո, Հայաստանի հասարակության նույն այն շերտը, որը Մայդանի օրերին մայդանական սիմվոլիկ ա էր դնում իր էջերում ու ամենատխմար մայդանական քարոզչությունն էր տարածում, այսօր էլ լծվել է հերթական սուրբ ու հույժ կարևոր գործին․ պահանջում են Ռուսաստանից ազատ արձակել ուկրաինուհի սպա Նադեժդա Սավչենկոյին, ով մեղադրվում է Ռուսաստանի քաղաքացիների սպանության մեջ։ Իրապես, ցինիզմը սահմաններ չի ճանաչում, հատկապես, երբ «լիբերալ» աշխարհայացքի տեր ես։ Բոլոր հարցերը լուծել էին ու կարգավորել, էլ ուրիշ դարդուցավ չունեին, մենակ էս մի լրբի ազատազրկման հիմնախնդիրն էր հրատապ լուծում պահանջում։

Մյուս կողմից, զարմանալի չէ, որովհետև միանգամից երևում է, թե ով է այս ամենի եթե ոչ պատվիրատուն, ապա ոգեշնչողը։ Այս աննախադեպ ակտիվացումը սկսվել է վերջին երկու օրերին ու զարմանալիորեն զուգադիպել է ԱՄՆ պետդեպարտամենտի հայտարարության հետ, որը ռուսաստանից պահանջում է ազատ արձակել Սավչենկոյին։ Զավեշտալի է, երբ նման պահանջ անում է մի պետություն, ով թքած ունենալով միջազգային նորմերի ու իրավունքների վրա, երրորդ երկրներից առևանգել ու իր դատարաններում դատել է տասնյակ պետությունների քաղաքացիների, իսկ Գուանտանոմոյում տարիներով պահում է տասնյակ կալանավորների, ում անգամ մեղադրանք չեն առաջադրում։ Առավել զավեշտալի է այն, որ նման պահանջ ներկայացնում են Ռուսաստանին, որի առնվազն 2 քաղաքացիների այս կերպ դատել են՝ այլ պետություններում նրանց ձեռք գցելուց հետո։

Սակայն առավել զավեշտալի է մեր մայդանի երկրպագուների կեցվածքը, ովքեր ասես ի սպառ մոռացել են, որ իրենք ոչ ուկրաինացի են, ոչ էլ ուկրաինայի քաղաքացի, մոռացել են, թե իրենց 2 տարվա վաղեմության քանի պնդում ու հայտարարություն է արդեն հայտնի, որպես բացահայտ սուտ ու ապատեղեկատվություն։ Սակայն ինչպես գիտենք, նրանց համար այդ ամենը էական չէ, էական են միայն նրանց տերերի քմահաճույքները։

Գողական ռոմանտիկան, կամ ինչու է մեր հասարակությունը հիմարություն անում՝ այդքան հիանալով օրենքով գողերով

Ոմն գող Վզգո է զառամյալ տարիքում կնքել իր մահկանացուն։ Այս մասին իմացա, երբ երկրիս ամենախոշոր լրատվական մտա առավոտյան ու տեսա այս «հույժ կարևոր» լուրը՝ գլխավոր իրադարձությունների մասում։ Ու սա մի մեծ խայտառակություն է, որով ախտահարված է մեր ողջ լրատվական դաշտը։

Նկատե՞լ եք, որ գողականների վերաբերյալ գրեթե ամեն նյութ, հայտնվում է լրահոսի կիզակետում ու առանձնակի ջերմությամբ է ընկալվում լսարանի մի ստվար զանգվածի կողմից, իսկ լրատվականներն էլ պատրաստակամությամբ սնուցում են այդ պարզամիտների գողական ռոմանտիկան և հագուրդ են տալիս նրանց ցածր մակարդակի պահանջմունքներին։
Հարգելի հայրենակիցներ, մենք ապրում ենք 21-րդ դարում, երբ գրեթե յուրաքանչյուրին հասանելի է ինտերնետ ու անսահմանափակ գիտելիքներ, երբ գրեթե յուրաքանչյուր ոք, ունի օրվա հաց վաստակելու խնդիր ու փորձում է անել դա արդար քրտինքով։ Այդ ո՞նց է ստացվում, որ մեր մարդիկ չեն կարողանում դուրս գալ գողական ռոմանտիզմի սին արժեքների ու իդեալների տակից։

Ովքե՞ր են օրենքով գողերը։ Օրենքով գողերը հետխորհրդային տարածքի քրեական աշխարհի հիերարխիայի գագաթն են, կազմակերպված հանցավորության շղթաների վերին օղակը կազմող կաստա են։ Ի՞նչ իդեալներ ունեն օրենքով գողերը։ Օրենքով գողի դավանած իդեալները ոչ մի աղերս չունեն իրեն հարգող արդար մարդու ու քաղաքացու իդեալների հետ, որովհետև քարոզում են պորտաբուծություն ու վնասարարություն։ Օրենքով գողը չպետք է աշխատի ու չպետք է հօգուտ պետության ինչ որ բան անի։ Օրենքով գողը գոյատևում է ապօրինի եղանակով գոյացած եկամուտների հաշվին ու խրախուսում է հանցավորությունը, իսկ պետություն ինստիտուտն ընկալվում է որպես բացարձակ թշնամի։ Որտե՞ղ տեսաք այստեղ ինչ որ Ռոբին Հուդին հարիր կենսակերպի նշույլ անգամ, որ մի բան էլ հիանում եք։

Ասեմ ավելին, եթե օրենքով գողը հին իդեալներին հավատարիմ էլ չէ (ինչը սովորական բան է), ապա նա էլի գոյյատևում է հանցավոր միջոցներով գոյացած եկամուտներով ու սպասարկում է հետխորհրադային տարածքում գործող կոռումապցված քաղաքական վերնախավի շահերը ու հաճախ էլ մտնում է այդ վերնախավի մեջ։ Ասեմ ավելին, եթե երկար տարիներ կալանավայրերում է անցկացրել․․․ ինչպե՞ս եք վերաբերվում երևույթին, երբ տղամարդը՝ տղամարդու հետ սեքսով է զբաղվում։ Գիտականորեն սա կոչվում է հոմոսեքսուալիզմ, իսկ քրեական աշխարհում դա կոչվում է նորմալ բան․․․

Մի խոսքով, սա միայն այն քիչ մասն է այն բոլոր արատավոր կողմերի, որոնք ի սկզբանե հիմարություն են դարձնում օրենքով գողերի ու գողականների պաշտանմունքը։ Մնում է միայն տարակուսել, թե ինչո՞ւ այս բաները չեն հասկանում հասարակ մարդիկ ու լրագրողները․․․