Հայերս երբեմն այնքան մանկամիտ ենք կարողանում լինել։ Հատկապես, երբ բանը հասնում է պատմական ու աշխարհաքաղաքական հարցերի ընկալմանը։ Ու դա դարձել է մեր ազգային բնակգծերից մեկը։ Օրինակ՝ ինչպե՞ս կարելի էր այդքան հեշտությամբ հավատալ, որ ռուսները հեսա թուրքերի հետ պատերազմի մեջ կմտնեն, կջարդեն-կփշրեն, հետո էլ վերջում Մասիս հայերին կտա․․․Ու մարդիկ լրջով տրամադրվում էին դերան, համենայն դեպս, այդ ոգևորվածության ալիքը տեսանելի էր սոցցանցերում։ Մեկ էլ Պուտինը «ալե՜-հոպ» արեց ու հերիք ի թուրքերի հետ պատերազմ չսկսեց, մի բան էլ Սիրիայից դուրս է բերում զորքերը՝ անհասկանալի ժամկետով հետաձգելով Ծովից-ծով Հայաստանի վերածնունդը։ Ու մարդիկ հիմա նեղվե՜լ են, ընկճվե՜լ են․․․ թե բա ստոր ռուսները մեզ նորից խաբեցին ու ընդհաննրապես, իրանք փիսն են, համ էլ Մոսկվայի պայմանագիր են ստորագրել։ Հետո մի հհատ էլ հիշում են, որ երկու ռուս պատգամավորր էլ խոստացել էին, որ պայմանագիրը չեղարկելու օրինագիծ կմտցնեն խորհրդարան, բայց դրանից հետո հանդես էր եկել ՌԴ ԱԳՆ-ը ու սրիկայաբար հայտարարել էր, որ երկրների սահմանները վերանայման ենթակա չեն, պայմանագիրն էլ ոչ ոք չի չէղարկելու։ Ու էլի դառը ողբ ու հիասթափություն։
Էհ բա ինչքա՞ն կարելի է այսպես։ Չէ, ռուսների ստորությունների ու/կամ օրհնությունների մասին չի խոսքը։ Ինչքա՞ն դեռ պետք է մեր հասարակությունում սրբորեն հավատան, որ այս մոլորակի վրա, ինչ որ մի երկիր, ինչ որ մեկ այլ երկրի համար հողեր կնվաճի, դրանց համար արյուն կթափի ու վերջում էլ հենց նենց, կվերադարձնի նրանք այդ մյուս երկրին, ով այդ ողջ ընթացքում ինքը ոչինչ չի արել այդ հողերը վերադարձնելու համար, ոչ էլ մեծ հաշվով մտածել է այդ ուղղությամբ։
Մարդիկ ջան, քաղաքականությունը, առավել ևս ռեալ քաղաքականությունը, միայն երկու կատեգորիաներ է ճանաչում՝ շահեր ու հնարավորություններ։ Այնտեղ բարեգործություն, նվիրատվություն, բարոյականություն, պատմական ու առհասարակ՝ արդարություն տերմինները զուտ դատարկ խոսքեր են։ Ուզո՞ւմ ենք Մասիս, ուրեմն եկեք հասկանանք թե ինչ շահեր ունենք դրանից ու ինչ հնարավորություններ՝ այն վերադարձնելու։ Թե չէ դնել ու ազգովի ինքնաներշնչվել, որ ռուսը հեսա սաղ մեր տեղը կանի՝ մսուր-մանկապարտեզի սանին հարիր բան է։
No comments:
Post a Comment