Արամ Աբրահամյանը մի հետաքրիր խմբագրականբ է գրել՝ «Լրագրողների հետ շփվելու ոճը», որտեղ ըստ էության գանգատվում է նրանից, որ մեր պաշտոնյաները հաճախ ճիշտ չեն դրսևորում իրենց լրագրողների նկատամամբ ու նրանց շփման ոճը անթույլատրելի է և անհեռատես։Իհարկե կարելի է համաձայնվել Հայաստանի ամենափորձառու ու հարգված լրագրողներից մեկի հետ, բայց չե՞ք կարծում, որ նրա ասածի մեջ միակողմանիություն կա ու նույնիսկ կասեի կողմնակալություն, առավել ևս, եթե քննում ենք Եռաբլուրում տեղ գտած երեկվա կրկեսը։
Որպես շարքային ընթերցող, հեռուստադիտող ու պարզապես քաղաքացի, կարող եմ ասել, որ ինձ համար երեկ այդքան տհաճ չէր պաշտոնյաների կողմից ցուցավեվող շփման ոճը, որքան լրագրողների կողմից ցուցաբերված․․․ վարքը։
Ընդհանրապես, ինչո՞ւ չի ասվում այն մասին, որ լրագրողների հետ ճիշտ շփման ոճ ակնկալելուց առաջ, նախ պետք է այդ լրագրողները համապատասխանեն լրագրող լինելու համար անհրաժեշտ մինիմալ պրոֆեսսիոնալ նորմերին։ Արդյո՞ք մենք երեկ տեսանք նրանց կողմից դա։ Կարծում եմ, որ առնվազն ներկաների մասով կարող ենք ասել, որ չտեսանք, կամ էլ պրոֆեսիոնալները մնացին աննկատ՝ ընկնելով ճղճղան ու սկանդալներ որոնող դեղնավուն մամուլի առաջամարտիկների ստվերի տակ։
Արդյո՞ք Եռաբլրի գործելաոճը բացառի՞կ էր կամ էլ անականալ։ Ամենևին, որովհետև բոլորն էլ գիտեին, որ հեսա լրագրողները սկսելու են հիմար հարցերի ու գռեհիկ ձևակերպումների տարափը։ Ավելին, շատերը վստահ էին, որ այդ ամենն արվում է հենց նրա համար, որպեսզի Գորիկ Հակոբյանի, Նավասարդ Կճոյանի, Վլադիմիր Գասպարյանի, կամ էլ այլ բարձրաստիճան պաշտոնյայի կողմից ստանան ինչ որ սկանդալային բառակապակցություն, կամ էլ գործողություն ու դրանից սենսացիա փչեն։ Հետաքրքիր է, լրագրողների հետ շփվելու ոճից զատ, նույն պարոն Արամ Աբրահամյանը բանց չունի՞ ասելու գործունեության այսօրինակ ոճի մասին։
Խնդիրը նարնում է, որ մեր մոտ լրագրող-պաշտոնյա առանցքում ամեն ինչ շատ ներդաշնակ է․ ինչպիսին լրագրողներն են (մասնագիտական առումով), այնպես էլ իրենց հետ շփվում են։ Նույն լրագրողներն են Լֆիկներից ու Շմայսերից մեդիա հերոսներ սարքում, որ հետո դրանք իրենց սկանդալներով ու սենսացիաներով ապահովեն, նույն լրագրողներն են փնթի ու անստույգ տեղեկատվություն տալով՝ ստեղծում բացասական ընկալում իրենց մասնագիտության ու մասնագիտական հմտությունների շուրջ ու նույն լրագրողներն են круговая порука ստեղծել, որի պայմաններում իրենց նկատմամբ ոչ ճիշտ գործած ցանկացած մարդ անարգանքի սյունին է գամվում, իսկ արդեն իրենց գործած սխալի մասին խոսել չի կարելի։ Ինչո՞ւ։ Որեվհետև իրենք լրագրողներ են, իրենք մեղք են, իրենք հալածվում են, իրենք կոլլեգաներ են, իրենք էլ են մարդ և այլն․․․ Այս երկակի ստանդարտները արդեն զզվացրել են բոլորին ու երբ գանգատվում են, թե ինչո՞ւ են պաշտոնյաներն հենց այդ ոճով շփվում, մնում է թերևս պատասխանել, որ ոչ միայն պաշտոնյաները, այլև հասարակության ավելի հասարակ շերտերի ներկայացուցիչներն են հենց այս կերպ ընկալում լրագրողներին ու դրանում մեղավորը հենց լրագրողներն են ու նրանց որդեգրած գործելաոճը:
Հ․Գ․ Ամենևին չեմ ուզում ընդհանրացնել ու բոլորին մեկ վրձինով ներկել ու արդարության համար չմեղանչելու համար, պետք է ասեմ, որ երբեք մտքովս չի անցնի պատկերացնել նույն Արա Աբրահամյանին Եռաբլուրում գործելուց այնպես, ինչպես իր կրտսեր կոլլեգաներն էին գործում և ցանկանում եմ հավելել, որ մենք իրոք ունենա պրոֆեսիոնալ լրագրողներ, ում անհատապես գրվածը չի կարելի վերագրել։
No comments:
Post a Comment